مقایسه نظریه ذهن در بیماران مبتلا به اختلال های اضطرابی و افراد عادی

نظریه ذهن یا ذهنی سازی به توانایی تشخیص و قضاوت در مورد حالت­ های ذهنی و هیجانی خود و دیگران اشاره دارد. این توانایی بعد حیاتی شناخت اجتماعی است و نقشی عمده در فرایند جامعه­ پذیری و تعامل با انسان ­ها و گروه­ های اجتماعی دارد. با توجه به نقص در تعاملات اجتماعیِ بیماران مبتلا به اختلال­ های اضطرابی، هدف از این مطالعه مقایسه نظریه ذهن در این بیماران با افراد عادی بود. طرح پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه­ ای بوده که در آن 52 بیمار مبتلا به اختلال­ های اضطرابی با 52 نفر از نمونه عادی با استفاده از روش نمونه­ گیری در دسترس و در نظر گرفتن ملاک­ های ورود و خروج انتخاب و با استفاده از آزمون ذهن­ خوانی از طریق تصویر چشم بارون-کوهن و همکاران (2001) (RMET) مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) نیز برای تحلیل یافته ­ها استفاده شد. نتایج مبین تفاوت معنادار در توانایی نظریه ذهن افراد مبتلا به اختلال­ های اضطرابی و جمعیت عادی بود. مطابق با این یافته­ ها افراد مبتلا به اختلال­ های اضطرابی در نمره­ی کلی آزمون ذهن­ خوانی، به طور معناداری عملکرد پایین ­تری نسبت به افراد عادی دارند. علاوه بر این، هر چند این بیماران در تشخیص حالت­ های ذهنی منفی در قیاس با همتایان عادی عملکرد مناسب­ تری داشتند، اما در تشخیص حالت­ های ذهنی مثبت و خنثی عملکرد پایین تری نشان دادند. مطابق با نتایج به دست آمده بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی از توانایی نظریه ذهن کافی در درک وضعیت ذهنی و هیجانی دیگران برخوردار نیستند. بنابراین، می ­توان با ارزیابی و متعاقباً آموزش این توانایی گام درمانی مؤثری برای بهبود تعاملات اجتماعی این بیماران برداشت.